سنجاق قفلی ها را دوست دارم، از همان کودکی دوستشان داشتم. بی منت بانی وصلتند اما خودشان بی وصل میمانند، خــم میشوند اما خــم به ابرو نمی آورند، زنگ میزنند اما زنگار بر دلشان نمی نشیند. تیزند، یکرنگند، ساده و بی آلایش. دوستشان دارم نه به خاطر اینکه ضامن بالش یا لحاف و تشک هایمان بودند، نه! چون با وجود فلزی بودنشان، تجلی صفات زیبای انسانیند. همتم بر آن بود تا در حد توان، آنان را در قالبی دیگر به عرصه ظهور برسانم. خدا را چه دیدید، شاید در این میان خاطره ای مشترک هم مرور شد. . .
با احترام :
مجید صفری سخاوت